คัดลอกจากไดอารีส่วนตัวของผม : ผมหวังว่า บันทึกจากไดอารี่ของผมในบางมุม จะไม่ได้ทำให้ใครหดหู่ แต่อยากให้ใครสักคน ที่มีอะไรที่ดีกว่าผม แต่กำลังเจอปัญหาในชีวิต ได้มีกำลังใจว่า 'ไม่ได้มีแต่เขา ที่กำลังแย่ แต่ยังมีผมที่แย่กว่าเขาทุกด้าน .. แต่ผมก็ยังเดินต่อ แม้จะรู้ว่าไม่มีความหวังแล้ว' เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องอยู่กับความเสียใจนั้น 'นาน' มากไป และ .. หมุนชีวิตของตัวเองให้เดินต่อไปครับ
26 สิงหาคม 2013 , 10:50 น.
นั่งพักเอนกาย .. ลงบนเก้าอี้คอมพิวเตอร์เก่า ๆ
อากาศข้างนอกที่เชียงใหม่ร้อนเหลือเกิน
แม้จะมีเมฆฝนหนา ..
แต่แสงแดดก็ยังส่องทะลุผ่านได้
ฤดูฝนในเดือนสิงหาคมกำลังจะผ่านไป
แต่มรสุมชีวิตที่พัดเข้ามา ..
ยังคงไม่มีทีท่าว่าจะ 'ผ่านออกไป'
นานมาแล้วหลายปี ที่ชีวิตของผม
ยังคง 'ย่ำอยู่กับที่'
งาน เงิน และ สุขภาพ
ผมร่วงตกจากฟ้า กระแทกกับพื้นดิน ด้วยเนื้องอกในโพรงกระดูกไขสันหลัง และ ไม่นานก้อนอากาศนั้นก็หล่นทับผมซ้ำ ให้จมลงดิน ด้วยมะเร็งที่รักษาไม่ได้
ในขณะที่กำลังดิ้นรนจะยกก้อนอากาศนั้นออกจากตัว .. ครอบครัวของผมเอง ก็ 'ย่ำ' ผมให้จมลงดิน เหยียบผมให้ลึกลงไปจนมิด ด้วยความไม่เข้าใจในโรคจิตเวช
งานที่เป็นที่มาของเงิน เงินที่เป็นที่มาของสุขภาพ และสุขภาพที่เป็นที่มาของ 'พลังใจ' ของผม หายไปหมดในพริบตา"
ในวันเวลาที่เลวร้าย
ก็เหมือนมี "แสง" ปลายทางสาดส่องมาเป็นระยะ
แต่ก็ลางเลือนและกระเพื่อมแผ่วเบา
ในช่วงเวลาที่พอมีหวังนั้น
ผมออกแรงวิ่งไล่ตาม "แสง" ที่ริบหรี่นั้นเต็มที่
แต่ยังไม่ทันจะวิ่งไปให้ได้ถึงปลายทาง
แสงนั้น .. ก็ดับหายไป
ทางที่พอเห็นเลือนลางก็มืดสนิท
ผมล้มลงเจ็บเต็มที่
เท่ากับแรงที่วิ่งออกไปเช่นเดียวกัน
บาดแผลเก่าที่ยังไม่หาย
บาดแผลใหม่ก็ .. เกิดขึ้นซ้ำทันที
มรสุมชีวิตก็เหมือนจะตั้งตารอคอยเวลานี้
คือ ทันทีที่แสงสว่าง หายวับไปจากท้องฟ้า
มันก็ก่อตัวและฟาดฟันทุกสิ่งลงมาที่ชีวิตผม
ผมไม่กลัวมันหรอก
หากมันทำให้ 'ลมหายใจ' ของผมหยุดลง
ผมอาจขอบคุณมันด้วยซ้ำไป
แต่ความจริงมันกลับกลายเป็นว่า
"มันแค่ให้ผมพอล้มและเจ็บปวด"
เพียงเพื่อจะให้ผมเยียวยาตัวเอง
พอมีแรงแล้ว .. ก็ให้ลุกขึ้นใหม่
ให้ผมวิ่งไล่ตามแสง
ที่พยายามสาดส่องลงมาอีกครั้ง
ราวกับว่า 'ชีวิต' ของผม
เป็นตัวละครในเกมส์กระดานอันแสนสนุก
ที่ชื่อว่า "เกมส์มรสุมชีวิต"
ผมมองออกไปนอกหน้าต่าง
ปรับเก้าอี้ลงเอนจนสุด
นอนมองท้องฟ้า ..
ที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีเทาเข้ม
เมฆฝนเริ่มก่อตัวอีกครั้ง
แสงแดดที่ส่องทะลุผ่านก้อนเมฆ
.. หายไปแล้ว
ผมอมยิ้มปลอบใจตัวเอง
ขอหลับตาลงสักพัก
ปิดเปลือกตาเพื่อให้น้ำตาหนึ่งหยด
รดลงบนหัวใจที่แห้งผากของผมอีกครั้ง
..
เพราะในชีวิตจริง
'ผมไม่เคยก้าวข้าม ผ่านพ้นมรสุมชีวิตนี้ได้'
แต่ใน 'ฝัน' ของผมนั้น
มรสุมชีวิตนี้ ไล่ล่าตามผมไปไม่ได้
ณ เวลานั้นเอง .. เมื่อผมเริ่มฝัน
ที่ผมเห็น คือ 'แสงสว่าง' ..
สาดส่องทะลุเมฆมรสุมชีวิตอีกครั้งหนึ่ง
ผมจะสู้กับมันด้วยฝันของผม
หากเหนื่อยนัก ขอจงหยุดพักเสียก่อน
อย่าใจร้อน รีบไปเดี๋ยวมันไม่เข้าที
หยุดเรื่องรักที่ทรมาน
เรื่องงาน เรื่องเงินก็ดี
พักซักที เดี๋ยวค่อยไป
อย่าไปคิด เรื่องเดิมให้มันปวดใจ
ซ่อนเอาไว้ ไม่ให้ใครเห็นความพ่ายแพ้
เก็บให้ลึก ลงข้างใน หัวใจที่อ่อนแอ
เหลือเพียงแค่ 'รอยยิ้มของนักสู้'
ฉันก็เคยเสียใจไม่น้อยกว่าเธอ
ฉันก็เจอเรื่องราวร้าย ๆ เข้ามา
แต่ทุก ๆ ที ฉันก็ทำให้เป็นเหมือนดังว่า
แข็งแรงกว่า ไม่ยอมพ่ายแพ้มัน
กว่าจะถึงฝั่งฝัน นั้นมันยากเย็น
อย่าพึ่งเห็น ฉันเดินเข้ามาง่าย ๆ
กว่าจะถึงที่ฉันยืน
กล้ำกลืน ฝืนทนเกือบตาย
น้ำตาผู้ชายเคยไหล .. ไม่ใช่เรื่องแปลก
.........................................
#ไดอารี่เล่มที่ 29 หน้าที่ 71-75
นายแทม ดอทคอม ™ 2007 - 2023