หลังจากผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมง ที่อาจารย์ที่ปรึกษาได้นั่งฟัง ปัญหาส่วนตัวของนักศึกษาคนหนึ่งอย่างตั้งใจ เมื่อนักศึกษาได้เล่าเรื่องราวจบลง
อาจารย์นิ่งสงบสักพัก ยิ้มและหยิบถ้วยกาแฟที่วางบนโต๊ะขึ้นมา ก่อนจะถามนักศึกษาชายคนนั้นว่า "เธอคิดว่าถ้วยกาแฟนี้หนักไหม "
"ไม่หนักนะครับ" นักศึกษาหนุ่มตอบเศร้า ๆ
อาจารย์พยักหน้าตอบรับเบา ๆ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
"มันก็ขึ้นอยู่กับว่า เธอถือมันนานแค่ไหน ถ้าเธอถือไว้แค่นาทีนึง มันก็ยังโอเคนะ และ ถ้าเธอถือไว้ 1 ชั่วโมง ก็จะทำให้เธอปวดแขนได้ แต่ถ้าถือไว้อย่างนั้น จนครบ 24 ชั่วโมง .. เธอจะต้องเรียกรถพยาบาลแน่ ๆ"
นักศึกษายังคงนิ่งเงียบ และครุ่นคิดถึงสิ่งที่อาจารย์ต้องการจะบอก
"กาแฟในถ้วยนี้ มันก็หนักเท่าเดิมแหละนะ แต่ว่ายิ่ง เธอถือไว้นานเท่าไหร่ มันก็ยิ่งหนักเท่านั้น ชีวิตก็เช่นเดียวกัน ถ้าเธอแบกภาระชีวิตไว้ตลอดเวลา ที่เธอตื่นอยู่ ไม่ช้าก็เร็ว เธอก็จะไม่สามารถที่จะแบกรับมันไว้ได้อีก แล้วภาระนั้นก็จะเพิ่มขึ้นด้วย
ภาระชีวิตนั้น เป็นสิ่งจำเป็นที่เราทุกคนต้องมีไว้ เพื่อให้เราเห็นคุณค่าของชีวิต แต่เราต้องเลือกเฉพาะภาระที่สำคัญและจำเป็นเท่านั้น
ในทุก ๆ วัน สิ่งที่เธอต้องทำ ก็คือ เมื่อเธอเหนื่อยล้า เธอก็ต้องวางถ้วยกาแฟนี้ลงก่อน ให้ชีวิตเธอได้ผ่อนคลายสักครู่ แล้วค่อยกลับมาถือมันอีกครั้ง เพื่อที่เธอจะได้มีแรงและสามารถดำเนินชีวิตต่อไปได้" อาจารย์หยุดเงียบชั่วขณะ
นักศึกษาหนุ่ม ยังคงนิ่งเงียบ แต่ก็มีรอยยิ้มขึ้นมาได้
"อาจารย์คงไม่สามารถช่วยปัญหาเธอได้ทุกอย่าง แต่หวังว่า เธอจะเข้าใจว่า ทุกชีวิตบนโลกนี้นั้น เหมือนกัน คือ เราล้วนแต่ต้องเผชิญปัญหา , ยอมรับกับปัญหา , แก้ไขปัญหา และสุดท้าย ต้อง รู้จักวางปัญหา .. ชีวิตจึงจะสุขได้"
นักศึกษา นั่งยิ้มทั้งน้ำตา "ขอบพระคุณครับอาจารย์ ผมอาจไม่ได้คำตอบว่าผมจะแก้ไขปัญหาอย่างไร แต่สิ่งที่ผมได้รับในวันนี้ มันจะเปลี่ยนความคิดผมไปตลอดชีวิต คือ ผมจะจัดการกับความเป็นธรรมดาของชีวิตอย่างไร"
นายแทม ดอทคอม ™ 2007 - 2023